Toen onze Nederlandse schrijfster Annie M.G. Schmidt zich liet inspireren door een fictief schaapbeest dat veel van de karaktertrekken van de schrijfster zelf herbergde, schreef zij versjes over een kuddedier met een vrije geest met als titel: Het schaap Veronica. Die reed in de tram, ging op bezoek, zat met een papegaai in de trein en deed nog veel dingen meer die we zelf ook graag hadden bedacht. Maar helaas was Annie ons voor en heeft zij de credits helemaal zelf verdiend. Veronica dartelde door het leven en had veel volgers. Daarvoor was ze dan ook een kuddedier. Een gezellig soort tante Pollewop, al werd zíj dan weer door iemand anders zwart op wit in het leven geroepen. De auteurs hebben het maar druk met alle personages. Onbevreesd stortte Veronica zich in diverse avonturen en je gúnde haar zo, dat het goed zou aflopen. Het boekje is uit, we leven inmiddels in 2023 te midden van een hoop geblaat in de wereld. Hopelijk is de gunfactor nog niet uitgewerkt want er zijn een boel schepsels die er wel wat van kunnen gebruiken. Die worden teruggeduwd, of gewoon vergeten...
Wie had kunnen vermoeden dat afgelopen weekend wéér een schaap in de belangstelling zou staan. Een schaap dat vast zat. Ook dit schaap wordt beroemd, wat ik je zeg! Niet omdat ze in de tram reed, of een papegaai met zich mee droeg. En op bezoek gaan was er ook niet bij want ze kon met geen mogelijkheid wegkomen. Stap naar links... Kiezelstenen! Rechts dan..? Zelfde verhaal. Achter haar een grote rotsformatie en voor haar de zee en Annie de schrijfster had haar in dat geval een zwemdiploma laten halen want de fictieve versie kwam overal mee weg! Denk je even in wat de situatie geweest moest zijn voor déze krullebol. Hoewel ook een kuddedier stond ze daar in haar eentje wat voor zich uit te blaten en niemand in de buurt. Een trauma! Je zou het geen mens gunnen, laat staan een schepsel op vier poten. En die had geen keus want staan was haar daginvulling. Als een roepende in de woestijn maar dan in Schotland, dus wellicht wat natter van omgeving, moet ze zich schor hebben geblaat en compleet kierewiet hebben verlangd naar het einde of sowieso een einde als ze had geweten wat dat had beduid. Bèh! Zielig!
Maar zelfs daar in onherbergzame gebieden was er hoop want daar kwam een groep kajakkers langsgevaren. Een ruig stuk wereld vraagt om stoere sportmensen die links, rechts, uitslaan, elkaar in het Schots toeroepen: 'Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer een centime....Huh?
Bèèèh....
Peddels inhouden. 'Wat was dat? Wie zegt daar iets?'
Niet dat iemand van hen daar een beest verwachtte, dat een eindje parallel mee hobbelde. Zelfs het monster van Lochness niet. Dit zag er ook niet uit als zodanig maar het was wel een verrassing. Met de belofte terug te komen werd er voortgekajakt. Zo'n belofte kan je misschien beter niet uitspreken als het geen garantie is voor goede afloop. Maar goed, we zeggen zovéél. Niemand die er van je loze beloften afweet! Eén kajakster kon er in de avond niet van slapen. Kwam terug. Nog steeds dat schaap. Zou ze het koud hebben? Wat denk je zelf als je twee jaar niet geschoren bent? Kajakster begon een petitie om het schaap te redden. 52.000 handtekeningen opgehaald. Geen enkele gestrande vluchteling brengt het zover. Daar tekent niemand voor. Wel voor een schaap dus en dat geeft te denken en de hoop groeit. Echter, na het zeer gemeend krabbelen van je initialen kabbelt jouw leven voort. Zo gaat dat bij mensen én bij schapen. Want zelfs de lange lel met namen resulteerde niet in het redden van de schaapachtige op dat strand met al twee jaar hetzelfde uitzicht. 'Ongelooflijk complex en vol gevaren' heette het cancelen van een reddingsactie van de Schotse dierenorganisatie. Ik vraag me af waarvoor die organisatie dán bedoeld is. Zouden ze eerst de protocollenmap hebben bestudeerd met paragrafen om eerst uit te zoeken hoe een beest zover komt, of recht op redding heeft? En weer dringt zich de gelijkenis met andere reddingsacties aan me op, die over mensen gaat die níet op het strand zijn gebleven, ook geen zwemdiploma bezaten maar toch de drang hadden om ergens over te steken...
Dan de Schotse boer Cammy W. maar. Misschien zei hij wel: 'Wát nou gevaarlijk!' of: 'Dat beest blaat zich z'n eigen nog een beroerte!' In ieder geval moest er een eind komen aan de situatie. Hij zocht een lier en een aantal collega's. Samen stonden ze op de rotsen aan het strand en hesen de grote baal wol (in twee jaar geen schaar doorheen geweest!) op pootjes naar boven. '' Hey..up-ah" (of zoiets) zullen ze geroepen hebben. En: 'Poeh, poeh...' misschien. Al zal dat wel anders hebben geklonken want in onze taal klinkt zoiets anders dan in ruige gebieden. Daar stond het schaap dan! Wie was de eigenaar? Niemand om een declaratie bij in te dienen? En hier stopt de vergelijking met andere behoeftigen want de Schotse boer maalde blijkbaar niet om papiertjes, risicovergoeding en beslisbomen: 'Wat te doen met een schaap dat twee jaar aan het strand heeft gelegen, profiterend van de gelegenheden en dure vierkante meters?'
Hulde aan Cammy.
Inmiddels is het beest kilo's lichter want eindelijk is ze geschoren, in een schoon hooibed gelegd en is haar gevraagd of ze nog een klacht wilde indienen. En men gaf haar een naam. Het schaap Fiona -zoals haar personage en geschiedenis de wereld zal ingaan- staat, wat mij betreft, bekend als een verpersoonlijkte aanklacht van wat in onze wereld niet wordt gered. Wat moet er terecht komen van de rest van de kudde? Of zijn er nog heel veel roependen in de woestijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten