Voorpret

 Omdat de dag begon met een verjaardag kwamen we halverwege de middag lichtelijk ontwend aan structuur weer thuis. Voldoende tijd om nog wat te doen, te weinig om het ook echt uit te willen voeren. Of het had te maken met gebrek aan zin. 'Als je geen zin hebt, moet je zin maken, jahaaa!', Maar zelfs daartoe ontbrak de motivatie dus we lummelden er heerlijk op los. De lucht was vol van de regen die nog komen zou. Voordat het schip met zure appels zou komen bedacht ik nog een onnutte boodschap en stapte op de fiets. Misschien beleefde ik nog wat in het dorp.

Aangekomen bij de winkel, ofwel graailoods met blauwe letters aarzelde ik. Zeker, er is van alles te halen, ik ben er zelf ook zeer bedreven in en het kost allemaal geen drol maar de rest van ons dorp liep er ook. Dat wil zeggen: Veel vrouwen. Vrouwen met kinderen die helemaal niet willen winkelen en vrouwen die wilden dat ze hun kroost hadden thuisgelaten omdat ze dreinden om dingen die hen geen goed zouden doen. Mannen liepen er ook. Achter hun vrouw aan, achter het kind aan, in de weg lopend van mensen met doelgerichte lijstjes in de hand en over het algemeen balend, schatte ik in, na wat gezichten te hebben gelezen. Eéntje kwam er ook voor uit. Hij zag zijn lief al bij de kassa staan terwijl hij -mokte hij verongelijkt- naar haar aan het zoeken was. 

''Waarom loop je iedere keer van mij weg?"

"Ik loop niet weg, ik zie van alles en moet dit lijstje bij langs"

"Nou, dat is toch weglopen ?" (een volhouder)

"Stel je niet aan, dat doe ik niet om die reden maar gewoon om dingen te pakken, jij hebt zelf nog niks voor elkaar"

Nu kwam hij pas echt op stoom. Steeds vijf centimeter verder schuifelend richting de kassa zag hij kennelijk geen enkele reden een pauze te houden in de tirade "Weglopen is weglopen. En ik stá daar maar. Zo niet chill -sorry, ik schoot bijna in de lach. Waarom zou het leven in de winkel die staat van bewustzijn moeten bereiken?- En dat voor pákjesavond! Om te kotsen, en dan moet ik er zeker ook nog een gedicht bij voorlezen. Dit is echt de allerlaatste keer dat ik met je mee ga of sowieso aan die onzin mee doe. Wát zeg ik, je moeder heeft het weer fijn voor elkaar met het feest en je ziet me niet staan en je zegt niet waar je bent. En ik zeg je..."

"Wat heeft mijn moeder er nou weer mee te maken? Even wachten, hoor, ben aan het pinnen... Ja, je gaat nooit meer met me mee. Lijkt me heerlijk!" 

.... 

Gedachtig aan hun heerlijk avondje volgende maand, genoot ik bij voorbaat al  met volle teugen, Bijna zou ik smeken om erbij uitgenodigd te worden. Ja sorry, maar als het je zó in de schoot geworpen wordt, is dat onvermijdelijk. Bovendien werd ik gedwongen mee te genieten van het gesprek, maar ook dát is niet louter ellende. Bedenken waar je je niet mee hoeft bezig te houden is fantastisch. Probeer het maar eens. Al die bekvechtende stellen deren je niet. Noch hun redenen om zich niet in te houden of de inhoud van alle ellende. Niet op jouw bordje. Het levert wel een hoop input op, en tegen alle lotgenotes die hun eigen lijstje én dat van hun teerbeminde moeten regelen zou ik zeggen:  Vrouwen, laat iedereen thuis, als het ook maar even kan. Zet uw man bij de buren, uw moeder buiten bij de fiets, oh nee, de regen barstte net los, dan maar in de auto,  de kinderen voor een tekenfilm of gebruik uw eigen fantasie. Wat dénken ze wel!?

Hopelijk zijn ook uw gedichten minstens even snijdend als de inhoud van uw gesprekken aan de kassa. Eén keer per jaar kunt u de mopperaar die eigenlijk niet mee wilde, terugbetalen door legaal zwart op wit los te gaan. Koop iets onnodigs. Een pen  of een gummetje, het maakt niet uit zolang er maar een gedicht over kan gaan. Laat u zich de kans niet ontnemen. Kost nog minder dan de drol in een winkel waar iedereen op dezelfde tijd wil zijn. Of juist niet!