Dan zou je het liefst alles neerleggen. Geen toetsenbord meer beroeren en geen pen meer oppakken om woorden te geven aan je schrik, verdriet en boosheid. Hoe menselijk is dat. Maar omdat de kans dan verglijdt om een geluid van protest de wereld in te brengen, en niet alleen vanuit je eigen binnenste, - al kan je alleen maar voor jezelf praten - dan toch maar doen? Ook al heeft niemand erom gevraagd? In ieder geval nadenken waarom en voor wie...
Misschien is het genuanceerder en dus wel ok om in ieder geval in eigen gelegenheid een zwart-op-wit-monument op te zetten. Een monument in de vorm van een verzameling letters. Een monument voor mensen die van het ene op het andere moment niet meer kunnen meedoen met hun eigen leven. Een monument voor een meisje dat niet meer verder mocht op haar pad.
Zeventien jaar, wat is nou zeventien jaar op wat je verwachtte mee te maken in het leven. We kennen elkaar niet. Maar we weten allemaal ineens wie je bent. Misschien ben ik je wel eens tegengekomen, in de winkel of op straat. Alleen weten jij en ik dat niet. En dat zal zo blijven. Er is een weigering in me om over verleden tijd te spreken als je voortleeft in de harten van zoveel mensen die nu zo intens verdrietig zijn. Alsof je anders al niet meer mee doet. De verwarring en het ongeloof, de woede en het hartverscheurende gemis na jouw vertrek is onmenselijk groot. Zoveel tranen, zoveel vragen. En dan sta ik nog maar aan de zijlijn met honderden andere mensen.
Geen enkele reden is er te geven of te bedenken voor wat er die woensdagavond is gebeurd. Geen verklaring, oh, alsjeblieft, nee!
Alleen dat wat er is moet er mogen zijn. De realiteit. Te walgelijk voor woorden, dat wel.
Mijn vingers op het toetsenbord liggen stil.
Ik wil helemaal niet 'Rust zacht!' zeggen.
Niet omdat ik het je niet gun, maar zo oneerlijk.
Alsof er een keus is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten