Wie woestijnervaringen heeft, zal daar de gang naar de stembus niet in onderbrengen. Ik lees in de Bijbel van het volk Israël tijdens hun lange reis door de woestijn. Een hele poos plus veertig jaar daar bovenop. Zij kenden dan weer geen verkiezingsdag maar moesten wel dag aan dag beslissen wie ze zouden vertrouwen. En dat onder omstandigheden die we nu louterende processen noemen en die we soms vrijwillig ondergaan. Is vasten ook een woestijnervaring?
Ook Jezus werd voor dilemma's gesteld. En wat was de plek van actie? De woestijn en dan - inderdaad - ook nog na dagenlang geen eten en drinken. Hoe zou dat ons vergaan? Ik maak me geen illusies. Hij wist wat er gebeuren zou, als Hij Vaders plan zou blijven volgen. "Ben je gek" zei de verleider die naast Hem stond. "Is het je dát allemaal waard? Geef maar aan mij de hele zwik. De aarde en haar volheid en oh ja, voorál de mensen die er op wonen. Ze zijn praktisch al van mij. Je hoeft maar één keertje voor me te buigen..."
Dat er leven is ná de woestijn, hebben we te danken aan die ene allerbeste beslissing, die gemaakt werd op grond van Vaders eigen woorden. Vol van beloftes voor degenen die Hem willen volgen in - bijvoorbeeld - keuzes met betrekking tot liefde voor God en de naaste. Handen af van elkaar!
En van hulpverleners.
Maar dat was vroeger geen issue.
Ik sta in het stemhokje. Mijn maag knort. Mijn hoofd is licht. In vasten ben ik niet zo heel erg geoefend. Wat voor lekkers wordt me allemaal beloofd? Meer of minder pensioen, gratis naar de dokter? Een groene woestijn waar de leeuw en het lam samen weiden? Ik heb de Bijbel niet meegenomen als kieswijzer want er staat niks in over stemhokjes en rode potloden. Wel is er een stem die appèl doet op mijn geweten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten