We zeuren wat af in deze wereld en zijn met ons allen lid van een zure niet snel tevreden te stellen familie, Turkije dramt. Vrouwen kunnen het ook goed (maar dat kan natuurlijk nooit de reden zijn waarom vandaag vrouwendag op de kalender staat). Mensen die subsidies willen, zijn er toe geneigd en sinds het detecteren van paaseitjes, zeuren de kinderen (ze hebben beslist radar!) ons het hoofd van de romp want twee stuks per dag zijn belachelijk. Oh ja, mensen die bidden, kunnen er ook wat van. Vandaag is het ook biddag, wist je dat?
'Bidden is wat anders dan claimen' las ik afgelopen weekend met het schaamrood op de kaken. Het stond in de krant, die ik na het nuttigen van het artikel maar snel dicht ritselde. Bidden lijkt soms meer op hysterisch hameren! En daarna vallen mokkende stiltes. Ken je dat, die overtuiging dat je zelf weet wat het beste is? En waarom vond God dat dan niet? Of we vertellen aan Hem wat Hij zoal met ons leven wil. Voor het geval Hij het even vergeten was. Wat weten we van Zijn plan, als ons van alles overkomt? Als er vervolgens geen aanwijsbare wonderen uit de hemel vallen? Als we het moeten loslaten (dank U voor de zegening van berusting) Deal with it! Liever dat borduurwerk als voorbeeld? Volg het paarse draadje, als het tenminste niet is vastgeknoopt met of weggewerkt achter het zwarte kruissteekje links achterin maar vergis je niet in die oranje stippeltjes er tussendoor.... We vinden het soms allemaal zo niet efficiënt. Niet iedereen beheerst de kunst van het wachten en volhardend dóórbidden. Stop je ermee? Met wat voor perspectief?
Jezus bad ook. In de hof van Gethsémané. En ook nog in zijn eentje want de gebedsgroep rondom hem was in slaap gevallen. Nu ging het alleen nog tussen de Vader en hemzelf. Het vragen werd zweten en kronkelen. De beker van het lijden moest worden leeggedronken tot aan de laatste druppel. Smeken en huilen. Drammen was er niet bij (terwijl Vaders plan hem bekend was). Afhaken ook niet, trouwens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten