Uit is goed voor u. Voor ons ook, hoopten we, dus boekte mijn kerel onlangs een arrangementje bij een no-nonsens-snelweg-conferentie-hotel waar kuddes cursisten van allerlei pluimage naar toe gestuurd worden voor het bijwonen van teambuildingsessies. Omdat het weekend was, waren zij naar huis gestuurd en hadden wij alle ruimte om er te gaan niksen en bij te komen van één en ander. Een zeer alledaags en egocentrisch doel, dat geven we toe. We staken veel tijd in de voorpret - want die moet je niet onderschatten - en kondigden daarna ons vertrek aan bij de thuisblijvers.
"Hee luister eens, we gaan...."
"Ok, doei!" klonk het uit de gamecatacombe van jongste. Geen desinteresse maar een kwestie van prioriteitsbeheersing als ouders midden in level vierendertig komen binnenvallen met nonfo. Gewoon welgemoed je zin afmaken in de hoop dat er toch nog iets blijft hangen en onze game-adept ons niet ineens zou missen tijdens het eten. "We gaan dus weg naar een hotel en zijn ongeveer vierentwintig uur afwezig".
"Chulllllll" loeide het schermwezen met een enorme uithaal. En het moet eigenlijk met een i in plaats van een u. Maar dan klinkt het echt minder chill.
Mooi dat was toestemming nummer één. Niet voor niets bij dat kind begonnen. Nummer twee volstond met: "Leg je wel geld neer om eten te bestellen?" En tot onze ontroering: "Veel plezier. Wij vermaken ons wel"
Zulke dingen maken dat je zo zorgeloos kan vertrekken, niet waar? En zo helemaal niet met het gevoel dat je soms een beetje teveel bent in je eigen huis...
Conferentiehotels zien er heel efficiënt en strak uit. Met nummers en wereldstadnamen op vergaderzalen en motivatieverhogende quotes op bordjes aan de wand. "Een doel is een droom met een deadline" stond er bijvoorbeeld op. We konden die regel direct gaan toepassen. Onze bestemming bleek een verblijf te zijn in plaats van vakantiedroom. De uitdaging bestond uit de volgende ingrediënten: (1) Niet uit het smurfenbed van 1.40 vallen. (2) Al helemaal niet te klagen over de herrie in het hotel omdat er (3) blijkbaar toch andere gasten waren overgebleven, die (4) langs onze deur moesten, of, (5) te zeuren over de jus d'orange die bij het ontbijtbuffet uit de muur getapt (6) moest worden en (7) verdacht veel naar gluton smaakte. En dat allemaal binnen (8) het tijdsbestek van vierentwintig uur. We hebben niet gemeierd. Echt niet. Missie geslaagd. En dat, terwijl het weer ook nog eens niet meeviel (9). Als gelouterde vakantiegasten reden we terug naar huis - naar ons kingsize bed, citruspers voor echte jus en maar vier mensen binnen onze muren - waar we begroet werden met: "De saucijzenbroodjes zijn op!"
(Dat was nummer 10)
We sturen de thuisblijvers volgende keer gewoon op bivak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten