Lijdenstijd - Kruisdrager

Morgen is het tijd voor 'De Passion'. "Het verhaal dat verbindt in een wereld die in brand staat" volgens één van de spelers. Misschien nog wel sterker na de gebeurtenissen van de afgelopen week. ik noem in één adem: Zenuwgasaanval, betonschaar of ander zwaar materieel (muggenziften daarover lijkt me vrij onzinnig want pijn is pijn) vrachtauto door publiek en zelfmoordaanslag in een Koptische kerk. Die behoefte aan verbinding is wel te verklaren, zelfs al was het strijdtoneel weer ver van mijn bed...

Het heet dat het leven weer doorgaat. Pak je kruis op en loop, schuifel, struikel, slenter, draaf er mee achter Degene aan, die als geen ander wist dat het ondanks forse tegenzin of regelrechte angst gewoon móet. Al was het voor Hem het eind van zijn leven. De balk die op de heuvel van Golgotha in de grond geramd zou worden, lag eerst op zijn rug. Zie de mens waarvan men dacht dat Hij koning zou worden, waarvoor het volk nog had gejuicht een paar dagen terug. Hij sjokte door de straten van Jeruzalem. Niks koning! Er kraaide geen haan meer naar. Waar was de dwarsbalk? Oh, die kon hij niet meer dragen. De loser, die nota bene de tempel wilde afbreken en in drie dagen weer opbouwen. Een gebroken man is alles wat ervan over bleef. Ja, duh, wat wil je, na geseling en ander gemartel? Daarom is er iemand beetgepakt uit de mensenmassa, die eigenlijk andere plannen met die dag had. "Niks mee te maken. Sjouwen met die balk. Geen gejank, Simon van Cyrene.
En/of andere kruisdragers...!"

Ikzelf misschien?

Ben ik dat, een kruisdrager? Is het voor mij niet meer dan een verhaal of geschiedenis? Balken komen er niet aan te pas. Verbinding wel. Met de mensen. Met het nu. Met de wereld - kyrië eleïson - om me heen. Met dicht bij mijn bed of er ver vandaan.
En vooral met die ene Koning...