Gisteren preekte de dominee over klagen. Dat is van alle tijden en we gaan over het algemeen - want het is uiteraard altijd een ander, die miept - de grootste zemelaars het liefst uit de weg. Dat is nou weer jammer maar wel begrijpelijk. Als rasechte Nederlanders en/of gereformeerden hebben we vroeger geleerd dat klagen niet helpt, klagen ondankbaar is en klagen rijmt op dragen en vragen (om kracht). Dit is een vrije vertaling van een heel klein stukje preek en dan ook nog zonder uitwerking. Maar ook, blijde boodschap, werd ons verkondigd dat zuchten en steunen ons meer mens maakt. Ook op geloofsgebied als uiting van afhankelijkheid en getuigend van een levende relatie tot Degene die luistert. Zeur maar raak.
Nou, dat is spek voor mijn bek. Hebt u even? Natuurlijk is er eigenlijk niks te mekkeren maar ik heb onlangs gelezen dat de 'emotie-eter' niet bestaat. Shocking! Ja, zeg nou zelf! Onthutsend genoeg om een halve week door van slag te zijn, niet? De voedingswereld orakelde over het tegendeel, een hele tijd geleden, waarop de halve Nederlandse bevolking zonden ging bekennen op dat gebied. Wat een bevrijding, wat een opluchting. We gaven het een plekje voor een sneller acceptatieproces, ontleenden de schuld aan de genen en ratsten nog een zak chips van de plank om van de schrik te bekomen. Oh, en we gingen vér! We gaven zelfs dingen toe die er niet zoveel mee te maken hadden en de industrie lachte in het vuistje want de gevolgen waren groot. Er werd tegen de klippen op verdiend om ons door middel van goeroes en zelfhulpboeken te laten geloven dat emoties er nou eenmaal om vragen om erkend, beloond en teder omhelsd te worden. Het is allemaal niet waar! Het ís even slikken. Waar is de chocola? Ok, duidelijk. Ik ben een slappeling volgens de nieuwste - niet zo blijde - boodschap Na duchtig zelfonderzoek kocht ik nota bene ooit een boekje over gehoorzaamheid. Ergens moet ik het al hebben vermoed, dat het allemaal weer mijn eigen schuld zou zijn. Grimmig kijk ik rond. Waar is het geschrift? In de kachel ermee! Oh nee, hoeft niet meer want in een vlaag van woede heb ik het al eens door midden gescheurd.
Maar hoe nu verder? Als ik wil snaaien ten gevolge van hevige treurnis, ben ik dus gewoon alleen maar zwak en dom bezig. Dat lukt ook prima zonder verdriet of andere gemoedstoestand. Alle bekentenissen moeten worden herverdeeld. Not my cup of tea. Kan ook mijn nood gaan klagen want ja, het is een kruis.
Zeg dat wel!
En niks om mij achter te verschuilen.
Of het zou achter dat ándere kruis moeten zijn.
De slagschaduw ervan is breder dan ik zelf.
En dan weer door. Kop d'r voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten