Sinds kort geleden is de oude supermarkt nieuw geworden. Heropend met een echte toespraak en een lint dat doorgeknipt wilde worden. Getuige de foto's was het een wereldmomentje en daarna stroomden de mensen de nieuwe winkel in met open mond en een zelfscanner in de hand.
Dat is natuurlijk helemaal niet nieuw in deze tijden maar evengoed erg handig. En helemaal fijn dat je er niet toe gedwongen wordt want ik wil gewoon mijn praatje bij de kassa niet missen. Direct aan de beurt omdat de rest van de winkelkudde wel met dat aai-apparaat rondsjouwt. En hoewel dat mij extra tijd geeft om een extra rondje te gaan stofzuigen of zo, merk ik dat ook wachten bij de kassa een functie had. Vijf minuten navelstaren leverde zelfonderzoek. Volgende drie minuten kletsen met een bekende gaf me inzicht in de noden van mijn naaste. Nog eens twintig seconden ins blaue hinein staren bleek niet nodig achteraf; HALLO. MAG IK UW BONUSKAART???? Niet op boze toon hoor. Gewoon om mij weer op aarde terug te krijgen. Daar was ik weer! Na het lachen én het praatje vervolgde ik mijn weg weer. Volgens mij heb ik nog wel betaald want ik mocht gewoon doorlopen.
Over een paar jaar bestaan er geen kassa's meer. De zelfscanner is waarschijnlijk ook alweer uit en wordt in een 'vroeger-en-toen-zaakje' voor veel geld van de hand gedaan ('zo schattig, nog niet zo heel lang geleden deden de mensen hun boodschappen met dit ding in hun hand'). What's next? Een robot misschien, die je op de hielen zit en roept: "Niet navelstaren! Boontjes moest je hebben. Let op je bonuskaart! ik zal je hoofd uitlezen, je hebt betaald!" Nee, voor je rust naar de supermarkt gaan, kun je wel vergeten in het vervolg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten