Nog even over die bijna topvakantie... Niet alles was kommer en kwel. Alleen was het jammer dat het in Groningen mooi weer was, terwijl dochter en ik in den Haag rondsjouwden in de regen met een bonnetje in de hand.
We hadden na een hotelovernachting, die deel uitmaakte van een spoordeelarrangement, al copieus ontbeten maar op dat inmiddels doorweekte stukje papier (nog steeds in mijn hand, wat niet verstandig was) stond het adres van een eettent die tot 13:00 uur ontbijttijd waarborgde en dan twee couverts voor de prijs van één. "Dat wordt onze lunch" hadden we besloten. En ook: "Weten zij veel!" Enig doorzetten om die couverts te vinden, was geen overbodige luxe. Gelukkig bestaat gps. Weldra stonden we bijna op de blauwe stip: 'Bestemming bereikt'. We keken om ons heen. Niks anders te zien dan een gesloten ijssalon achter een regengordijn. Aan de andere kant het Kurhaus. "Ik ga het vragen, voordat we helemaal wegspoelen" zei ik. Het bonnetje legde ik eindelijk maar behoedzaam boven in mijn tas, voordat het zou vergaan. We zochten netjes de voorkant op van dit immense logeerhuis. Bij de receptie stond een snoezig in sober linnen lijkend (maar verkijk je er niet op, juist dat zijn de hele dure exemplaren) werkjurkje. Adres vragen. Druipen op de allerchicste deurmat ooit. "loopt u maar door mevrouw, het is aan de andere kant van het Kurhaus. "Eh... weet u zeker dat we kleddernat dóór mogen lopen?" Ze wist het zeker. Ok dan, de kans om in vakantiekledij, herstel: verrégende vakantiekledij, door het Kurhaus te stampen, krijg je ook niet elke dag. Zo stonden we na nog een bijna botsing met de allerchicste mevrouw met het allerchicste kuitenbijtertje onder de arm - beiden in Burberry gekleed - weer precies als tien minuten daarvoor nog eens op die blauwe stip van de gps. En ineens zagen we door een klein gaatje in het regengordijn onze bestemming. En wederom bereikt.
We waren er bijna! Had dat niet iets met sneu te maken? Het trapje van de boulevard afglibberend zagen we een open vuur op het terras. Met zicht op zee. Tenminste, dat stond op dat afschriftje, dat de serveerster met een vies gezicht in ontvangst nam. Uitermate veel mist was ons panorama. Maakte niets meer uit. We zaten warm en kregen ontbijt voor lunch. Wisten zíj veel, en zo... We zapten van onze gps naar de familiewhatsapp. Híer schijnt de zon wél! zeiden ze daar in het Noorden. Dus namen we snel aan het eind van die dag de trein retour. Met weer een ander bonnetje in onze hand. "Vergeet u aub niet om in te checken..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten