Tussendoortje (5)

Het was onlangs ouderendag. De kans om (o)pa en (o)ma eindelijk in de watten te leggen. U wist dat niet? Er zijn zoveel dagen voor verschillende mensen? Dat is niet meer uit elkaar te houden wanneer het de dag voor de vuilnisman, de secretaresse of het kind dat klem zit, is? Flauwe kul natuurlijk. Dat had in uw agenda kunnen staan. Daar had de wekker voor gezet kunnen worden en nu is het dus weer voorbij. Moeten alle ouderen een jaar wachten voordat ze weer een keuzemenu kunnen invullen, een hulphond voor een dag uitlaten, extra gebitsreinioging, douchebeurt (terwijl de maand nog niet eens om was) of een zacht eitje bij het ontbijt krijgen. Willen ze eigenlijk zelf wel zo'n speciale dag? "Ach kind, wat is bijzonder?" vertelt me een dame op leeftijd. "Hoe jong bent u?" vraag ik. "Gewoon oud!" Haar antwoord helpt me de brug niet over maar ik neem er genoegen mee. Wel wrang dat er in een week ná de bewuste dag zoveel te doen is over de 'klaar-met-je-leven-pil'. Over bijzondere dagen weet ze wel veel. Niet dat ze daar om gevraagd heeft, trouwens. "De ene dag knal ik tegen de tafel aan en de volgende lig ik in de tuin op mijn rechterheup. Bijzonder genoeg?" Ze schiet in de lach bij mijn voor de gelegenheid gelifte linker wenkbrauw. "Zo gebeurt er elke dag dus iets, lieve kind. Maar dan had ik maar mijn rollator mee moeten nemen, de tuin in. Wil je koffie of thee?" Ze schuifelt naar de keuken. Helpen mag ik niet want dan word ze te gemakkelijk en lui, zegt ze. Die rollator van haar was onlangs onderdeel van een vergelijkend warenonderzoek in haar huiskamer. Naast haar zat een minstens even oude jongedame met weer een soortgelijk hulpmiddel. Het gesprek ging over handvatten, knijpremmen, type boodschappenmandje, met of zonder helm, enzovoorts. Gelukkig was er een zoon met kennis van zaken. En wat hij niet wist, vroeg hij wel in de winkel want moeder zou niet zomaar een apparaat krijgen maar iets waar al zijn liefde in zat. "Mwoh" monkelde mijn gastvrouw. Ik had ineens twee handvatten in mijn klauwen. "Alsjeblieft mam. Niet mauwen maar dauwen!" Ze leek er niet mee te zitten en ik weet ook dat er elke dag een hoop liefde langskomt in de gedaante van dan weer het ene, dan weer het andere kind. Het loopmateriaal zal haar een worst wezen. Ze ziet liever een mens op twee benen. Je zal moeten wachten op die ene dag in het jaar...