Schoolfotoshock!

Een schoolfoto van bijna dertig jaar terug, op facebook. Het was even schrikken maar daarna zat ik weer in het grootste lokaal (Engels), tweede plek achterin met uitzicht op de van Imhoffstraat. Controleren kan je dat niet meer want de hele boel is afgebroken.
"Wat?"
"Echt!"
"De dependance ook?"
"Alles!" roep je gedecideerd. Niets blijft meer overeind staan. Kom je jaren na die tijd met eigen kroost de hoek om zwaaien tijdens de zin: "En hier was dan de sch..." en wat dan verder volgt, kun je daarna van alles gaan uitleggen dat dáár de fietsen moesten, dat je op het plein je enkel verstuikte maar die immense (...) vlakte ook wel eens moest zuiveren van rotzooi omdat dit de doeltreffendste straf van het schoolpersoneel was om er zelf geen poot naar hoeven uit te steken. Eerlijk gezegd voel ik niet direct voor een reünie - "Oh wat leuk om je weer eens te zien. Ach welnee mens, meen je geen barst van!" (geldt niet voor iedereen) - maar wil er best eentje zwart op wit zwetsen. Weer die betonnen trap op, die niet meegaf en waar ooit de hele inhoud van mijn tas over verspreid heeft gelegen. Iets met grote haast en een open tas. Een voorgeschreven leren onhandige container. Je hele leven kon er in. Of er uit dus en dat lag in dit geval vrolijk over al die treden gevlijd, voor iedereen ter inzage. Kennzeichen (leerboek), je weet wel, dat kreng met al die naamvalrijtjes (aus, bei, mit, nach, zeit, von, zu) heeft die val niet overleefd. Daar kreeg ik aan het eind van dat schooljaar nog een fikse boete voor. Vijf jaar mavo, gedegen opleiding, bracht ik door op die school waar op de foto een heel klein stukje van te zien is achter al die hoofden. Zou je elkaar herkennen als de popie-jopie, de clown, de macho of degene waarvoor vroeger de term 'sociaal onhandig' nog niet bedacht maar wel toepasselijk was? Van al die hoofden zijn er al een aantal niet meer onder ons. Anderen, leraren, in hun vak vergrijsd, zijn verder gegaan op andere locaties en misschien zijn er scholieren die nog verder uitgezwermd zijn. Ik herken veel gezichten eigenlijk niet meer. Dat onderstreept de confrontatie met mijn eigen worsteling met de tand des tijds vooral. Als je haar maar goed zit! Dat was vroeger denk ik onze collectieve eerste levensbehoefte. Kop op! You never walk alone! Iedereen is geschrokken van die prent!

Met groet, Els Dijkema-van der Linden