Maandag:
Er gonst iets, Er broeit wat. Kan er de vinger nog niet op leggen. Het heeft te maken met een soort kinderfilmheld waarvan wij als ouders dachten dat die met het juiste negeer en verbiedwerk allang 'uit' was maar onverhoeds dus als niet te verdringen frats in een smartphoneapp is verwerkt. Het krijgt zelfs onze schermverslaafden hier thuis in beweging want je verdient punten als je hem vangt, al slenterend met je telefoon. In je pyjama, je baljurk, in je weet ik veel. 'Pokémon-go!' brengt mensen in rep en roer. Als je zelf als ouder alleen maar bezig bent met rotzooi ruimen, eten koken, tafel weer afruimen enzovoorts, komt het besef wat later. Ineens is de computerstoel niet meer bezet en ligt er geen bankwezen op de knoppen van de afstandsbediening van de tv te duwen. "Wat is er dan?!" vraag je half geërgerd, half lachend. Zo ken je ze immers niet. Gegiechel is je deel. "Hij is in de tuin" zegt er eentje. Huh? Wie of wat bedreigt ons gezinsleven? Waar is mijn buks? We turen door de gordijnen. Nergens iets dat op onraad moet lijken. Alleen de poes van vrienden verderop in de straat. Zij heeft ook al geen idee en zucht: "Oh mag ik hier alweer niet zitten? Ik gáán al!"
Dinsdag:
Een gesprekje in de bieb heeft al vaker tot een verhaaltje geleid. Vandaag evenzo. Aanleiding was een artikel n het dorpskrantje waarin iemand wordt gevraagd om met de inwoners van het net zo plaatselijk gevestigde verpleeghuis te gaan kamperen. Het schrijven werd de uitrustende biebgangers voorgelezen aan de grote tafel - u weet niet half hoe intensief een biebleven kan zijn - die kort geleden daar is neergezet om de mensen bij elkaar te brengen. Blijkbaar werkt het want niemand liep weg tijdens de declamatie. Het stukje zelf riep van alles op aan stoute gedachten die we ook maar gelijk uitspraken want het werd met de minuut gezelliger. "Heb je eindelijk je hoog-laag-bed, moet je op de grond op een luchtbed. Anders is het geen echt kamperen" en "Die rollator op de imperiaal, die zie ik helemaal voor mij." We gunden het ze allemaal maar waren dan alle voorzieningen voor niets geweest? En daarbij, de verpleeghuizen líggen al zo onder vuur, dan moet je toch niet met vuur gaan spélen? "Ah, je bent gewoon jaloers met je muggenzifterij." Het lijkt een beetje op het najagen van spookbeelden. Maar dan zonder app.
Woensdag:
Je kon er op wachten: De ene winkelier plakt een briefje tegen de ruit dat pokémonvangers welkom zijn, en de andere winkelpui wil het absoluut niet hebben. Er wordt gewaarschuwd omdat mensen als een kip zonder kop zo de straat op lopen en omdat Pokémon getraceerd moet worden, wil de app meer weten van je smartphone dan je lief is. Als je als nuchtere zijlijner eindelijk door hebt wat er precies aan de hand is, zie je ineens op elke hoek van de straat mensen die lijden aan de symptomen van de nieuwste gekte. Het hoofd bijna versmolten met de smartphone en ze staan overal stil, als dat zo uitkomt. Dat zal lekker lopen worden in Nijmegen, volgende week. Boenk! "Oh, sorry" (x1000) Een kort onderzoekje leert dat Pokémon gewoon maar een mediaverdiendingetje was. Een soort vechtlustige wezentjes die getraind moesten worden. Het idee werd geboren in 1995 en zoals bij alle hypes omkleed met alle soorten van franchise. Daarna kwamen de eigen serie en een echt tijdschrift zoals bij alle verwende nieuwelingen aan wie niets teveel besteed lijkt te zijn. En nu, 21 jaar later, zou je dus kunnen zeggen dat Pokémon volwassen heet. Echt niet! Een spook is het geworden met alweer alle volgers in beweging om na te jagen wat geen geluk geeft. Dan kan je beter op je negentigste weer gaan kamperen.
Donderdag:
Je hebt het niet van mij natuurlijk, dat oud en kamperen niet zouden samengaan. Een verschrikkelijk stoere zestiger uit onze nabije omgeving trekt er binnenkort op uit met alleen maar een fiets, een matje, een slaapzak en slechts anderhalve vierkante meter tentdoek boven zijn hoofd. Héél basic. Dan past mij alleen maar diep respect en vooral met mijn mond dicht. Door een aantal diep ingrijpende ervaringen is het campingleven bij de onzen niet meer bespreekbaar. En dan gaat het nog niet eens over die ene bui waarbij alle tentstokken door hun knietjes gingen. Wel over de nachtelijke tochten richting toiletgebouw met wcpapier in de aanslag. Het openschuiven van een tentrits klinkt op zo'n moment als een kanonsschot dus na het halfgebogen slipper-zoeken, wurmden we ons door een gaatje van tien centimeter om vervolgens plat te gaan over de scheerlijn van de buren. Waarom zou je dat willen? De laatste survivaltocht ligt inmiddels al zo'n acht veilige jaren achter ons en lastminuteregelingen-in-een-huisje zijn ook bijzonder stoer en basic, vinden wij. Toch, heel soms denk ik met weemoed aan die keer met een babbelende kleuter naast me in het holst van de nacht. De insecten om ons heen hoefden het luchtruim nog niet te delen met smartphonespoken. Even daarvoor had jongste hevige aandrang gemeld. Opvangen in een emmer bleek om de een of andere reden die nu niet meer in de herinnering ligt, geen goed idee. dus volgde tijdens een nachtelijk wandelingetje een - achteraf - gouden moment, goed voor tienduizend punten.
"Mam..."
"Ja kerel..."
"Gezellig hè..."
"Ja hoor. heel gezellig!"
Vrijdag:
En dan is er ineens weer zo'n dag, dat je bedenkt dat alles wat hierboven staat misschien maar beter uitgegumd kan worden omdat bijvoorbeeld iemand het in Frankrijk zijn hoofd haalt om twee kilometer lang verderf te zaaien. Zo dicht bij elkaar liggen dus idioterie en normaal leven. Zoveel waanideeën en spookbeelden moeten verjaagd worden. Ach God, heb medelijden! Het liefst zou je zo'n gast zo weinig mogelijk aandacht geven en zijn daad negeren. Maar meer dan tachtig slachtoffers en daarnaast nog een heleboel gewonden, vragen om verslaggeving en erkenning van de feiten, alleen al om kopieergedrag te kunnen vermijden. Maar waar begin je dan? Begin deze week bleek een onschuldige vorm van naäperij al zoveel impact te hebben. "Ja maar, een spelletje hoeft geen terreur te zijn!" Ik hoop het van harte! "We gaan door" zegt de baas van de 'tour du France'. Gewoon weer op de pedalen want de angst mag ons niet de baas worden. Gewoon heel basic op vakantie gaan (of een bestemming kiezen die niets met basic te maken heeft). Gewoon vieren dat je kind de sleutel van haar eerste huis in handen heeft en oh, wat moet ze nou ineens veel regelen. Gewoon doorleven. Kop d'r bij. Denk om de spokemonen! Versla ze! En gelijk ook maar alle andere hersenschimmen. En kijk uit met oversteken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten