In Holland staat een huis (deel 2)

Onze pogingen om ons bestaan een aantal kilometers te verplaatsen naar een bestaande woning,  liepen vorig jaar op niets uit. Er ontstond een innige relatie tussen funda en ons, waardoor geen enkele woning aan de aandacht kon ontsnappen. Een plek op de lijst voor bezichtiging zegt echter nog helemaal niks. Durf maar eens een prijs te noemen waarover het makelaarskoor niet in schaterlachen uitbarst! Dat schiet niet op en alle lust om verder te kijken vergaat je inmiddels.  Bij elk huis, elke kijkronde en bij iedere gefluisterde bieding kropen we een beetje meer in onze schulp. Waar we ongetwijfeld in waren gebleven als er niet nog één plan voor nieuwbouw werd gepresenteerd! 

We schreven ons derhalve in voor die nieuwe bouwput. Die ene middag trok de notaris onze naam, waarna wij naar de huizenboer trokken, een stulp aanwezen in de folder, onze woonwenschen inbliezen en een nieuw lied leerden: In Holland komt een huis! Hoera, wat hebben we gedaan!?

En een ander huis, dat van ons, kwam dus te koop te staan. Dat klinkt wat zuinig voor het megaproces dat daaraan vooraf gaat want voordat het zover is, ben je samen met je huis onderhevig geraakt aan een  afbraakproces, een slopershamer vanuit je eigen gelederen. Het zal allemaal wel weer te maken hebben met je voorbeeldfunctie want alles waar over geklaagd wordt, heeft in de regel vooral te maken met keuzes. Wat is het probleem? Waar je al die jaren van gezinsleven op hebt gehoopt, is bijvoorbeeld, zichtbare en daadkrachtige betrokkenheid van je geliefde medebewoners om het huis bewoonbaar te houden. Je hebt de moed al opgegeven als het kroost ineens precies kan benoemen wat er al die tijd al heeft gemankeerd aan huis en haard en beheer.  'Die stoelen zijn lelijk, koop eens een nieuwe bank, boeken lees je maar in de bieb en tijd voor knutselen heb je niet meer dus weg met die troep. Alles is lelijk en oud!' 

Maar dan ben je er nog niet. Het wordt  tijd voor een professionele blik. Daar komt de makelaar op bezoek. Hij is in tegenstelling tot vorig jaar ineens de partij aan onze kant van de tafel en orakelt over de gang van zaken in de pakweg komende maand. Het huis dient onderworpen te worden aan de psycho-analyse van een styliste die de ziel van ons huis openlegt, wat lijkt op boren in een open zenuw. Maar ze heeft het voor elkaar. We gaan ruimen, splitsen en opschudden. We knippen de graskantjes met een nagelschaartje, schaffen een set badtextiel voor de sier aan, strelen versleten plekjes met een verfkwastje, verwijderen alle schilderijen en foto's, zetten eindelijk eens hier en daar wat vast en hebben geen nagels meer aan onze vingers. Overdreven? Nee joh, hoort er allemaal bij. In opperste gehoorzaamheid volgen we de aanbevelingen die zijn samengevat in - dat valt dan weer mee - een lijstje dat slechts één a-4(tje) beslaat!

Op een dag verdwalen we in ons eigen huis. We hebben hard gewerkt! Zo mooi is het er nog nooit geweest. Je zou er bijna blijven. Het huis zelf zwijgt beledigd en voelt zich verraden door alle activiteit het aan wildvreemden te willen tonen. De cameraman van de huizensite komt langs, en ja, de gevoelige lens is nog strenger dan een vlotte babbelaar (eh... makelaar) of gezellige styliste! Zelfs het fruit op de schaal is gerangschikt, maar ho! Eén banaan moet er weer vanaf voor een student die er heilzame stoffen voor een tentamen in verwacht. Dat durven we niet te weigeren want stel dat die banaan het cijfer positief beïnvloedt. Dan maar een duizend of tien minder opbrengst!

En nóg is het niet klaar! In Holland staat een huis, ja ja! 

Op naar de kijkersdagen, hoera!

Van je singela, singela....(hop...sa..sa?)