In de keukenkast bevindt zich serviesgoed dat daar alleen staat
omdat het nog heel is. En omdat ik er nog niet aan toekwam het naar de
kringloop te brengen waar ik mogelijk het publiek met mijn aardewerk beledig.
Want waarom zou ik iemand belasten met een vaashoge mok met het opschrift: Life is
beautifull?
Het leven is zeer zeker vaak mooi. Maar ook regelmatig
niet. Uiteraard ben ik niet verantwoordelijk voor andermans koopjes en ook hoef
ik niet voor een ander te denken. Maar toch… Door de nieuwe bezitter van mijn mok op te
zadelen met een dergelijke positieve tekst, loop ik het gevaar dat ik voor deze man
of vrouw bepaal hoe tegen het leven in het algemeen aan te kijken. En in het
bijzonder, dat koffiemoment. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Ik bepaal
helemaal niks want de ander weet zelf wel hoe het leven op dat moment voelt.
Ook vertel ik niet dat de zon vast wel eens gaat schijnen. Ten eerste omdat ik
geen verstand heb van het weer. Maar vooral omdat ik niet weet of die zon in
bepaalde stadia verdragen wordt.
Wat is het dan fijn om te leren dat er ook nog andere manieren zijn om andere mensen bij te staan. Toevallig ben ik vanuit mijn rol als herstelcoach net vijf
dagen in opleiding geweest om de zogenaamde W.R.A.P.-facilitator-cursus te
volgen. W.R.A.P staat voor Wellness Recovery Action Plan. Tik dat maar in op de zoekmachine bij onderzoek hoe het
allemaal zit. Ik ga het niet voorzeggen. Daaruit blijkt niet mijn eventuele
luiheid - die wellicht ook iets met de gang naar de kringloopwinkel heeft te
maken - maar wel mijn respect voor degene die vrijwillig zelf kiest om er al of
niet wijzer van te worden. Of beslist dat hij of zij zonder deze informatie kan.
Faciliteren in de zin van ‘mogelijk maken’ is een kunst op
zich, die na de cursus vooral geoefend moet worden want een mindset in vijf
dagen is wel een leuke gedachte maar heeft niets te maken met realiteit. Het
mogelijk maken van inzichtverwerving komt neer op: Wel over en weer vragen
stellen maar geen adviezen geven. Iets hopen voor de toekomst maar de ander
deze wensende verwachting niet door de strot stouwen. Uitingen kunnen plaatsen
en accepteren zijnde de keus van de deelnemer en vooral: gelijkwaardigheid in praktijk zien. Niet brengen! Er
ligt een loeier van een map op tafel waarvan de inhoud mijzelf en mijn medemens
in staat stelt een zelfmanagementsplan op te stellen voor zware tijden.
Wellness die uit eigen inzicht komt vanwege eigen ervaringskennis en regie, is
mijns inziens afkomstig uit de juiste bron.
De cursus blijkt eveneens uitermate geschikt om een zekere
reddershouding om zeep te helpen, naast andere confrontaties. Als je deelnemers
uitnodigt om te zeggen waarbij zij een gevoel van welbevinding hebben, ga je
nooit meer vertellen wat goed voor hen is. Of en hoe kwetsbaar ze zijn en welke
wegen zij nog moeten behandelen voordat ze volgens de hulpverlening weer terug
zijn op wat voor pad dan ook. Hun deskundigheid over zichzelf zegt voldoende.
Dat is zelfs één van de ethische waarden in het hele concept. En er is méér….
Kom maar halen. Koffie? Thee? Kies maar in welk vat je dat zelf wilt gieten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten